Zaman Ölüm, Evren Cellat. (Canlılığın Temellerine ait Düşünüşler )

Canlılığın o küçük dünyasından büyüyen dünyasına doğru bir çok değişikler oluşmasına rağmen temelleri hala o ilk ilke ve amaç doğrultusunda varlığını korumaktadır.

Canlılığın en temel ilkesi beslenmesidir. Kendi dışında bulunan diğer canlı veya cansız her türlü besin kaynağını kendisine katma ilkesidir. Tür ve cins hiç önemli değildir. Önemli olan hayatta varlığını sürdür ilkesinin canlıda yarattığı dayanılmaz ve karşı konulamaz güdüsel dürtülerin baskınlığıdır.

Canlılığın temel ilkeleri kültür öncesi döneme aittir. Kültür, temel ilkelerin yerine getirilmesi (doygunluk) sonrasında ortaya çıkmıştır.

İnsanın, diğer canlılara göre üst kültürünü oluşturması doygunluğunun sürekliliği sayesindedir.

Canlılığın temel ilkeleri  hücrenin tekilliğinden hücreler topluğuna doğru ilerlerken kültür ise yeni bir aşama olup hücreler topluğu ile başka hücreler topluluğu arasında iş birliği, anlaşma, kurallar oluşturup zaman ve mekanın üstünde olma amacına yönelmektedir.

Canlı için zaman ölüm, evren ise cellattır.

Zaman canlıyı çürütmek, eritmek, hataya, rekabete zorlayarak(dna zinciri bozulması ve av,avcı ikilemi) evren ise çarpışmak, ısıtmak, dondurmak, parçalamak (madde ve enerji etkileşimleri) ile tehdit etmektedir.

İnsan ölüm olan zamana ve onun celladı olan evrene nasıl direnecek ve bir sonraki aşamaya nasıl geçecektir?

Önümüzde bu büyük felsefe sorusu bulunmaktadır.