Doğa bize üredikten sonra serbestsin ister öl, ister yaşa der. Bizler her üreme hareketi sonrası doğaya yaşam ve canlılık için gerekli olduğumuzu kanıtlamak için yaşarız.
Doğanın bize eşlik etmesi üreme yetimize kadardır. O aşamadan sonra bizi kendi halimize bırakır. Biz çabalarız her şey için, yaşamak ve hayatta kalmak için.
Dolayısı ile çocuklar ve gençler doğanın etkisi altındadırlar. Genetik yapıları hızla gelişir ve büyüme amacıyla hareket eder. Sonra belli yaşa gelince genetik yapımız amacına ulaşmanın durgunluğunu yaşar.
Burada devreye kültürümüz girer ve durmak yok yola devam der. Aile, ilişkiler, çalışma, ülke, toplum gibi bir çok kültürel olgular bizi tutar bize destek verir. Doğanın bize eşlik etmeyi bıraktığını yaşımız ilerleyince anlarız.
Mevsim değişimleri, hareket tarzları ve kültürel ilişkilerdeki olumsuz durumlar bizleri yıpratmaya başladığında yaşama gücümüzün azaldığını ve genetiğimizin yavaşladığını görürüz.
Genetik desteği kalkmış, yerçekimine direnme azalmış olarak yaşarken, kültürel amaçlar bize güç verirken doğaya da yaşam ve canlılığın gelişimi için gerekli olduğumuzu kanıtlamaya çalışır ve yaşarız. Bunu yapamayanlar erken pes edenlerdir. Suç işlemek, intihar, kendini izole etme gibi bir çok davranış aslında doğanın artık serbestsin öl veya yaşa işaretinden sonra bedenlerin hemen pes etme girişimlerinin göstergeleridir.
Bu olumsuz girişimler bedenlerin iç yapısından da kaynaklanmaktadır, kültürel trafik kazaları da neden olmaktadır. Uzun süre haksızlıklar, ilişkilerdeki olumsuzluklar, gelecek planlamalarının olamaması veya engellenmesi gibi bir çok kültürel trafik kazaları bedenleri pes etmeye yönlendirmektedir.